Mocht je in het overweldigende bluesrock aanbod van de laatste tijd vergeten zijn hoe de blues in zijn meeste elementaire vorm ook al weer klonk, dan heb ik hier de perfecte albums voor je! Bob Corritore uit Chicago heeft namelijk, eerder niet beschikbare en nog niet vrijgegeven juweeltjes uit zijn uitgebreide master tape-archief, op de markt gebracht. De eerste drie albums in deze 'FROM THE VAULTS' serie zijn geproduceerd door Bob zelf voor zijn Southwest Musical Arts Foundation, en uitgebracht via de VizzTone label. Momenteel zijn het moeilijke tijden, en we realiseren ons dat velen niet de middelen zullen hebben om te doneren, maar houd er rekening mee dat uw pre-order van deze CD's ook echt zal helpen! Als u wel de middelen heeft, gaat elk stukje van uw donatie naar de voorbereiding van de volgende 'From The Vaults' opnames. Want er zijn nog vele master tapes van meer dan 100 sessies opgenomen over drie decennia die ze graag nog willen uitbrengen. Veel van deze artiesten waarmee opnames gebeurden zijn echter niet meer bij ons, zo zal denkelijk bij een nieuwe worp opnames, Louisiana Red er zeker al bij zijn. Zelfs is er genoeg sterk materiaal aanwezig om van deze opnames twee cd's van deze sessies uit te brengen! Maar zo is er ook nog veel nog niet uitgebracht materiaal van Pinetop Perkins, Big Jack Johnson, Robert Bilbo Walker, Honeyboy Edwards, Sam Lay, Magic Slim en nog veel meer! Maar dit alles gaat gepaard met aandacht voor detail en de enorme kosten van studiotijd. Elke $100 donatie levert ongeveer anderhalf uur studiotijd op, dus u kunt zich voorstellen hoe dit alles in elkaar zit. Als u een donatie wil doen, kunt u dit via PayPal doen.

Nu dan, voor Bob's nieuwe project, 'From The Vaults', viel zijn keuze op zijn sessies met Dave Riley, Kid Ramos & Henry Gray met daarbij de nodige vrienden die het album verder invullen. Want bijna op al zijn albums krijgt Corritore steeds steun van tal van vooral bekende vocalisten en gitaristen, en dit was bij deze sessies dan ook niet anders. Met de volgende link zijn deze albums reeds te beluisteren. Let wel op want de releasedata van iedere cd is heel verschillend.

DAVE RILEY & BOB CORRITORE - TRAVELIN' THE DIRT ROAD
releasedatum : 23 okt. 2020

KID RAMOS & BOB CORRITORE - PHOENIX BLUES SESSIONS
releasedatum : 13 nov. 2020

HENRY GRAY & BOB CORRITORE - COLD CHILLS
releasedatum : 4 dec. 2020

De naam Bob Corritore, is al tijden lang verbonden met de Chicago blues, en een gevestigd begrip op zich. Deze man heeft een enorme staat van dienst achter zich, en zo veel gedaan, dat het teveel zou zijn om daar allemaal over uit te wijden. Doch wil ik U wel een ‘klein’ beeld geven van deze man. Als Bob twaalf is, hoort hij voor het eerst Muddy Waters op de radio. Dit feit verandert zijn leven. Nog geen jaar later, speelt hij al mondharmonica. Als hij op het middelbare school gymnasium zit, krijgt hij de kans om naar een optreden van Muddy Waters te gaan. Als tiener was hij vaak te vinden bij grote mondharmonicaspelers als 'Big' Walter Horton, 'Little' Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, 'Big' John Wrencher en Carey Bell, van wie hij vaak tips en aanmoedigingen kreeg. Bob ging naar optredens van Howlin' Wolf, Billy “Boy” Arnold, John Brim, 'Sunnyland' Slim, 'Smokey' Smothers, Eddie Taylor, met wie hij vaak bevriend geraakte. Corritore werkte in de late jaren ’70 en begin jaren ’80 al samen met “Tail Dragger”, “Big Moose” Walker, Willie Buck, Louis & Dave Myers en Eddie Taylor.

In 1981 verhuist Bob naar Phoenix, Arizona. Daar speelt hij ruim een jaar lang samen met Louisiana Red, voordat Red naar Duitsland verhuist. Bob zit niet stil en werkt ook samen met 'Big' Pete Pearson, Buddy Reed, Tommy Dukes, 'Chief' Schabuttie Gilliame en Janiva Magness. In 1984 gaat Bob, naast zijn optredens en opnames, ook de ‘Those Lowdown Blues’, een blues radio show, op KJZZ verzorgen. KJZZ is het vlaggenschip van de Nationale publieke omroep in Tempe, Phoenix, Arizona. Ze zenden uit vanaf de campus van het ‘Rio Salado College’, die als sinds 1985 de eigenaar is van het station. In 1991 opent Bob zijn bekende blues en roots concert club, 'The Rhythm Room'. De club opent nieuwe perspectieven voor Bob. Hij nodigt er grote artiesten uit om samen met zijn band 'The Rhythm Room All-Stars', te komen optreden. Deze sessies zijn nu nog altijd beroemd. Als gasten ontving Bob in zijn club Bo Diddley, Little Milton, John Brim, Jimmy Rogers, Henry Gray, Pinetop Perkins, Henry Townsend, Honeyboy Edwards, Big Jack Johnson, Ike Turner, Smokey Wilson. Lil’ Ed, Willie 'Big Eyes' Smith, Nappy Brown, R.L. Burnside, Robert Lockwood, Jr., Sam Lay, Barbara Lynn en …

In 1999 brengt Bob zijn éérste album "All-Stars Blues Sessions" uit. Zijn (inter) nationale doorbraak komt er na optredens met Henry Gray, Louisiana Red en 'Big' Pete Pearson. In 2007 verklaart de burgemeester van Phoenix officieel, dat 29 september de 'Bob Corritore Day' wordt, om hem te eren voor al zijn muzikale bijdragen aan de Phoenix’ gemeenschap. In hetzelfde jaar ontvangt Bob ook de "Keeping The Blues Alive" award van de ‘Blues Foundation’. Bob's album "Travelin' The Dirt Road", dat hij in 2007 opnam met Dave Riley, is genomineerd voor een ‘Blues Music Award’. In 2008 werkt Bob samen met Pinetop Perkins, die met het album een Grammy®-nominatie haalt. In 2010 wint Bob met het album "Harmonica Blues" een ‘Blues Music Award’. In 2012 krijgt Bob in de categorie mondharmonica de ‘Living Blues Award en is hij de ‘Star Blues' Artist Of The Year’. Bob treedt regelmatig op met de 'Rhythm Room All-Stars'samen met Dave Riley, Louisiana Red, Henry Gray, Sam Lay, Tail Dragger, John Primer, Mud Morganfield, Diunna Greenleaf, Bob Margolin, “The Andy T/Nick Nixon Band”, “The Delta Groove Harp Blast” e.a.

DAVE RILEY & BOB CORRITORE - TRAVELIN' THE DIRT ROAD
releasedatum : 23 okt. 2020

De muziek van Dave Riley laat zich niet makkelijk omschrijven. Dave bewaart de traditie van de blues maar voegt er nieuwe dimensies aan toe. Zijn unieke stijl, krachtig, intens en emotioneel, slaat een brug tussen The Dixiehummingbirds, Jimmy Reed en Jimi Hendrix ! Dave Riley werd geboren in Hattiesburg, Mississippi waar gospel deel uitmaakte van ieders leven. Op zijn negende maakte hij zich al snel de gitaar eigen. Hij zong en speelde gospel tot 1967 toen hij het leger inging. Tijdens zijn legerdienst raakte hij in de ban van Jimi Hendrix. Hij kwam ook in contact met Albert King, Howlin’ Wolf, Jimmy Reed en Wes Montgomery en startte blues te spelen. Dave leidde een band die opende voor o.a. Bob Hope en James Brown bij gelegenheid van USO shows in Azië. In 1973 trok hij zich terug uit de muziek om zich te wijden aan de opvoeding van zijn zoon en ging werken als cipier in de Joliet State Penitentiary. In 1997 liet hij zich door de legendarische Frank Frost overhalen om weer in een bluesband te gaan spelen.

Inmiddels zijn de voorgangers van Dave Riley & Bob Corritore, "Travelin' The Dirt Road" (2007), "Lucky to Be Living" (2009) en "Hush Your Fuss!" (2013), uiterst positief ontvangen en kunnen we nu van hun heruitgebracht debuut "Travelin' The Dirt Road" opnieuw genieten. "Country Tough" en "Friends" werden nu als nog niet uitgeven nummers toegevoegd. Riley trok begin jaren '90 veel op met Frank Frost en John Weston, de artiesten die in Chicago zijn carrière meer vorm gaven. "Lucky To Be Living" was dan ook meer een eerbetoon aan deze heren waardoor er verschillende songs van beide bluesmannen terug te vinden waren op deze plaat. Op "Travelin' The Dirt Road" horen we vooral eigen werk, want naast twee songs van John Weston, zijn alle songs van Riley zelf. Het resultaat is een genietbare en zeer gevarieerde mix van stemmingen, waardoor het album de luisteraar voortdurend blijft boeien. Nu is virtuositeit niet alles, want vooral in dit genre moet je ook in staat zijn de luisteraar in het hart te raken. Met de indringende zang van Riley lukt dat bijzonder goed. Hij heeft een rustig klinkende stem waarmee hij u keer op keer weet te raken.

KID RAMOS & BOB CORRITORE - PHOENIX BLUES SESSIONS
releasedatum : 13 nov. 2020

David 'Kid' Ramos is geboren in Fullerton, CA, als zoon van professionele opera zangers. Wanneer hij in 1980 James Harman ontmoet (zijn “turning point”), stopt hij met op te treden in clubs en op parties en wordt hij professioneel gitarist. Tot 1988 werkt hij samen met Harman en daarna sporadisch met Roomful of Blues (Duke Robillard, Ronnie Earl, Sugar Ray Norcia, Al Basile, Al Copley, Curtis Salgado…). Ramos stopt in die periode om te helpen bij het groot brengen van zijn kinderen (hij verdiende de kost door het leveren van water) en start in 1994 met Lynwood Slim het Big Rhythm Combo. In 1993 vervoegt hij op vraag van Kim Wilson (tot in 2002) The Fabulous Thunderbirds. Tijdens het Edmonton's Labatt Blues Festival 2005 is Ramos te zien met The Mannish Boys (Finis Tasby, Johnny Dyer, Bobby Jones, Sugaray Rayford, Randy Chortkoff, Big Pete, Kirk Fletcher, Willie J. Campbell, Jimi Bott…) en, met de Los Fabulocos staat hij in 2008 in de studio voor hun titelloos debuut album. In 2009 staat Ramos met Bobby Jones op het podium tijdens het Notodden Blues Festival.

Kid Ramos bracht sinds zijn debuut in 1995 (‘Two Hands One Heart’) bij Black Top & Evidence Records al vier solo albums uit en werkte ondertussen al samen met James Harman, Roomful of Blues, the Big Rhythm Combo, The Fabulous Thunderbirds, The Mannish Boys, Bobby Jones, Los Fabulocos en The 44’s (Kid Ramos, Johnny Maine, Jason Lozano, Jacob Huffman & Mike Hightower). Zijn laatste album "Old School" (2018) verscheen pas zeventien jaar na het album "Greasy Kid Stuff" (2001) want gedurende deze tijd hielp onze geliefde blues rock gitarist en singer-songwriter met de opvoeding van twee tiener zonen én, overwon hij sarcoma (een kwaadaardige kanker tumor van steun- en tussenweefsels of van de weke delen). Dus een zeldzame vorm van kanker waarvan hij de diagnose kreeg in september 2012. Het "Phoenix Blues Sessions" album was dan ook in 2013 een oproep tot actie, daar de opbrengsten van de CD-verkoop, ten goede zou komen aan Kid. Vanaf eind jaren '90 tot begin jaren '2000 werkten Kid Ramos en Bob Corritore werkten samen aan 4 studio-opnamesessies in Phoenix, sessies die werden opgebouwd rond enkele grote vocalisten: Henry Gray, Nappy Brown, Big Pete Pearson en Chief Schabuttie Gilliame. De Kid / Corritore combinatie zou hun karakteristieke muzikale achtergrond naadloos samen brengen rond de stijl van deze vocalisten. We horen dan ook op dit album hartelijke blues gespeeld met een meesterlijke touch met wederom een paar niet voordien uitgegeven nummers. De legendarische bluesdrummer Chico Chism was op elk van deze sessies aanwezig en zingt zelfs in het nummer "Mother in Law Blues". Henry Gray legt zich hier in 4 songs toe op het vocale werk, en Johnny Rapp zorgde voor geweldig ondersteunend gitaarwerk.

HENRY GRAY & BOB CORRITORE - COLD CHILLS
releasedatum : 4 dec. 2020

Henry Gray (°1925, Kenner, Louisiana) is een Afro Amerikaans Chicago blues pianist en zanger. Gray groeide op in Alsen, LA, ten Noorden van Baton Rouge. Op zijn achtste volgde hij bij buurvrouw Mrs. White piano lessen. Enkele jaren later, speelde hij in de plaatselijke kerk piano en orgel. Gray speelde blues vooral bij Mrs. White, omdat hij thuis hiervoor weinig gehoor kreeg. Op zijn zestiende trad hij al op in een club in Alsen. Omdat zijn vader zag dat zijn optredens geld opbrachten, steunde hij zijn zoon. In 1943 ging Gray bij het leger. Gedurende WO II was hij aan het front. Daar trad hij regelmatig op voor de soldaten. Voor het einde van WO II keert hij terug naar Alsen, om wat later te verhuizen naar Chicago. In Chicago (1946-1968) hing hij vooral rond in jazz en blues clubs. Daar trok hij de aandacht van Big Maceo Merriweather. Merriweather was in Chicago een belangrijk jazz en blues pianist. Ze werden bevriend en via Merriweather geraakte Gray in contact met belangrijke bands en club eigenaars. Hij kon zo samen werken met het “Little Hudson's Red Devil Trio” (van Hudson Showers) en gitarist Morris Pejoe, voor hij als sessie muzikant ging werken met Jimmy Reed, Bo Diddley, Billy Boy Arnold, Pejoe e.a. Zijn eerste opname sessie deed hij in 1952 met Jimmy Rogers. Gray werkte occasioneel samen met 'Little' Walter, die Gray de bijnaam "Bird Breast" gaf.

In 1956 wordt Gray lid van de band van Howlin' Wolf, waar hij twaalf jaren zijn eerste pianist is. In deze periode werkt hij ook als sessie muzikant en neemt hij op voor ‘Chess Records’. Hij deed opnamen samen met Abb Lock, Sonny Boy Williamson II, Homesick James, Robert Lockwood, Jr., Billy Boy Arnold, Muddy Waters, Johnny Shines, Hubert Sumlin, Lazy Lester, Little Walter Jacobs, Otis Rush, Buddy Guy, James Cotton, Little Milton Campbell, Jimmy Rogers, Jimmy Reed, Koko Taylor e.a. In 1963 speelde Gray, de nacht dat James stierf aan een hartaanval, met Elmore James. In 1968 stapt Gray uit de band om terug te gaan naar Alsen, na de dood van zijn vader, om zijn moeder te helpen in de viszaak van zijn familie. Gray werd een belangrijk muzikant in de Louisiana music scene, gekend voor zijn "swamp blues" stijl.

In de voorbije dertig jaren trad Gray op tijdens alle grote Amerikaanse festivals. Om er (willekeurig) enkele te noemen: ‘New Orleans Jazz & Heritage Festival’, ‘Chicago Blues Festival’, ‘Montreal Jazz Festival’, ‘Baton Rouge Blues Festival’, ‘Memphis' W.C. Handy Blues Festival’, ‘King Biscuit Blues Festival’…Gray tourde in Europa en is te horen op Europese releases. In 1988 bracht ‘Blind Pig Records’ hier zijn eerste LP "Lucky Man". In 1990 brengt Gray bij het ‘Wolf Records’ label "Louisiana Swamp Blues" uit. In 1998 ontvangt hij een Grammy Award voor zijn album "A Tribute To Howlin' Wolf". In hetzelfde jaar treedt hij op in Parijs tijdens het concert ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van Mick Jagger. In 1999 tourt Gray in Europa met Marva Wright. In 2001 neemt hij "Watch Yourself" en "Henry Gray Plays Chicago Blues" op. In 2003 volgt er een CD/DVD "Henry Gray & the Cats: Live in Paris". Ook in 2003 is Gray te zien (samen met Ray Charles, Dr. John, Pinetop Perkins en Dave Brubeck) in Clint Eastwood's "Blues Piano", die deel uitmaakte van Martin Scorsese's reeks over "The Blues". De discografie van Henry Gray is goed voor meer dan achtenvijftig albums.

In 1996 ontmoetten Gray en Corritore elkaar voor het eerst. Ze zijn samen te horen op Corritore’s "All-Star Blues Sessions" (1999), "Harmonica Blues" (2010) & "Longtime Friends In The Blues" feat. Tail Dragger (2012) en Gray’s "Plays Chicago Blues" (2001). Op Gray’s negentigste verjaardag is "The Henry Gray / Bob Corritone Sessions Vol. 1 Blues Won’t Let Me Take My Rest" (2015) uitgebracht. Op dit eerste deel staan veertien nummers, die in de voorbije jaren 1996 - 2015 werden opgenomen, inclusief vier nog nooit eerder uitgebrachte nummers. En nu op 4 december, dus vijf jaar later zal er van deze sessies Vol 2. verschijnen met als titel "Cold Chills". De songs voor deze cd werden opgenomen in sessies tussen 1998 - 2018, het jaar dat Henry niet meer op doktersvoorschrift kon vliegen. Op deze collectie nummers horen we naast Henry Gray die op acht nummers zelf zingt enkele speciale gasten John Brim, Tail Dragger, Eddie Taylor Jr., Jimi Primetime Smith, Chief Schabuttie Gilliame ... maar de gastenlijst is werkelijk heel lang. Er is uiteraard op iedere track piano en harmonica te horen, maar het is de rotatie in de line-up en de keuze van de nummers die het doen.

Ben je een liefhebber van blues? Dan zijn deze albums meer dan een 'must'! De blues die hier gespeeld wordt is echt om te genieten. De arrangementen zijn dan weer, geheel zoals je van een plaat van het Vizztone label kunt verwachten, subtiel en geraffineerd en ze rekken de grenzen van de blues op een flexibele manier iets op, zonder overigens het echte rauwe bluesgevoel te verliezen. Voor zowel de Chicago Blues als de rootsliefhebber een aanrader en dus alle reden om deze albums aan te schaffen.